کاش زودتر نتایج نهایی رو اعلام کنند.از سوالات بورد روانپزشکی بچه‌ها ۲۴ سوال با ذکر منبع از کتاب دو جوابه است یا گزینه درست نداره یا سوال گیج کننده است.جالب اینجاست که قبل از رسیدگی به اعتراض نتیجه رو اعلام می‌کنند.جالبتر این که اگه از دانشگاههای تهران نباشی حتی اعتراضت هم نادیده گرفته میشه.بعد نگید چرا همه میخوان پایتخت باشن.
من اومدم اینجا که بهتون بگم چی باعث میشه شکست بخورید.همه‌اش پی حرف شاگرد اولهای بورد نگردید.خوندن تکست بوک،دوره کافی نداشتن،تست نزدن، حاشیه‌های مختلف،مشکل مربوط به خوراک و خانواده و حمایتشون.مدیرگروههایی که الکی می کشونندتون تو بیمارستان.سال بالایی‌های مفت‌خور ، سال پایینیهای تن‌پرور و ابیوزر.اتندینگ بی‌وجدانی که رزیدنت براش حکم مهر داره.شهر بد محل رزیدنتی و نداشتن بوردمن درست و حسابی و همسایه‌ای که با مته رو اعصابتونه در مجموع شرایط افتادنی کامل و آرام را برای شما فراهم می‌کنه.
دیشب خواب می‌دیدم که رفتم مطب دکتر الف که کارای پژوهشیم تموم بشه.یه مریض اومده و من بلد نیستم باهاش مصاحبه کنم.از اون بدتر بلد نبودم دارو بنویسم یا حتی برگه تمیز تامین اجتماعی تو دفترچه‌اش پیدا کنم.رو یه برگه اشتباهی نوشتم تو خواب و کندمش از تو دفترچه‌اش و تو همون عالم فکر می‌کردم آخرین برگ سفید دفترچه بوده.مریضمون هم از اون ترسناکها بود که اگه می‌فهمید می‌کشتم:))) اینه وضعیت روان ارشد روانپزشکی که بورد داره.شبی نیست خواب همچین چیزایی رو نبینم.من منی که عیچ‌وقت خواب نمی‌دیدم.
خواب دیدم دارم علایم اوتیسم رو توضیح میدم و هیچ کس گوش نمیده :)))) یعنی چنان بلایی بر سر روان ما آوردن که تو خوابم داریم درس دوره میکنیم.توی این بلبشوی تغییر کابینه هنوز هم عده‌ای امید دارن که این امتحان غیرعقلانی در زمان مناسبتری برگزار بشه.من که تیر خوردم شما ادامه بدید.:)))
تصمیم گرفتم بورد شرکت نکنم.هنوز به هیچ کسی نگفتم.خیلی داشت اعصاب و روانم را به هم می‌ریخت که باید برای یک آزمون برم تهران و توی هتل و توی اتوبوس و بعد دوباره ده روز بعدشم برم مصاحبه و باز هتل و ...تازه هیچی هم نخونده بودم.این شد که ولش کردم.خسته شده‌ام.از این کرونا و درس و نبودن همدردی درجامعه و ...
بچه‌ها سلام
حالم گرفته‌است این کلید ارتقا رو که زدن نمره‌ام خوب شده‌ها ولی قدر اون که حساب کرده بودم نشد.خیلی گرفته شد حالم و قشنگ در روزی که همه چیز داشت خوب پیش می‌رفت دوباره ناامید شدم.نکته این که هنوووز هم قطب ما رسما نمره اعلام نکرده ولی دیگه گفتن اینه
یه چیز بگم؟ بزرگترین دشمن آدم در آزمونهای به این بزرگی خود آدمه.این که خودت خودت رو قبول داشته باشی یا نه.من توی اون امتحان با چهار تا شک الکی نمره خودم رو پایین کشیدم.
حالا از اون روز وسوسه شدم اصلا بورد شرکت نکنم و بگذارم برای سال بعد.چیز عجیبی که هست اینه که نمی‌تونم.یعنی حس می‌کنم اگه این کاررو بکنم می‌افتم تو تله طرح و اون مسائل آزمون رزیدنتی.
برام دعا کنید.هرچند فکر نکنم دیگه کسی وبلاگ بخونه:)
نتایج ارتقا و گواهینامه رو زدن منتها به قطب ما ندادن هنوز بعضی دانشگاهها اعلام کردن و بعضی هم اعلام نکردن.هیچی معطل و مسخره اینهاییم.از صبح ملت افتادن به جون هم تو تلگرام و این به اون تیکه می‌اندازه.من هم منتظرم ببینم نمره ام چند میشه.ترس برم داشته نکنه بیفتم اصلا :))) درواقع نگرانیم از اینه که آخر نشم تو این امتحان
توی بخش ما خدا را شکر مرگ و میر زیاد نیست.توی این چهار سال متاسفانه چهاربار خبر فوت شنیدم: خبر فوت دو بیمار در خونه‌هاشون به خاطر عوارض مصرف مواد و خودکشی دوتای دیگه توی خونه (که متاسفانه هردوشون دختران نوجوانی بودن که مصرف ماری‌جوانا هم داشتن) خیلی ناراحتم کرد.گاهی فکر می‌کنم به این که همه تلاشهایی که برای نجاتشون در دوره‌های قبلی بستری کشیدیم بی‌حاصل بوده.دلم می‌خواست در این مورد با کسی که فلسفه زندگی رو بهتر درک کرده حرف بزنم.آخه همه زندگی رزیدنتهای روانپزشکی هدفش نجات جون این آدمهاست...گاهی از خودم می‌پرسم واقعا وجودم فایده‌ای هم داشته؟؟
